Het vuur in Jamm..

In 10 jaar tijd was je opgevoed tot een volwassen strandtent. Maar geen moment je gevoel voor vrijheid vergeten. Nog altijd had je, gelukkig, je jeugdige onwetendheid en puberale trekjes. Ging er onder je golfplaten deken iets mis hing er altijd nog de mantel der liefde overheen. Je was net herboren uit de stalen dozen waarin je geduldig wachtend de winter had doorgebracht. Klaar voor de zomer, in al je glorie en nog mooier dan voorheen. Je verheugde je erop dat al je kieren en gaten door de wind zou worden gevuld met zand. Zand van de bodem waarop je stond. Zand dat overging in de zee. Een combinatie wat vele mensen aantrekt om van te genieten. Onderdeel van dat alles was jij, éen met zand en zee.

Een allemansvriend die alles en iedereen met open deur ontving. Ontelbare dagen en nachten zag je velen met volle teugen genieten van jouw adem. Een man die zijn boek leest in een stil hoekje. Een gezin met om ijs schreeuwende kinderen. Stelletjes die hun liefde voelde opbloeien in het licht van de ondergaande zon. Bruiloften. Bedrijfsfeestjes. Doordeweekse avonden waar vrienden elkaar weer eens écht zagen. Een tent vol uitgelaten gasten die dansend op techno de nacht opeiste. Je kon het allemaal hebben.

Toch was iets wat je niet onder controle kon krijgen. Een heel klein vlammetje werd een hele grote brand. Die verwoestte al jouw dromen voor de komende maanden, van Dylan, van mij en van heel veel mensen. We waren allemaal klaar om naar je toe komen en dan de rest van de wereld te vergeten. Met jouw houten lijf kon je het vuur niet tegenhouden. Maar ik geloof dat je weer zal herrijzen, je bent er nog steeds alleen je komt gewoon wat later. De bomen zijn al gekapt, de flessen zijn al gevuld, de verf geblikt en handen jeuken. Over de zwartgeblakerde hoop ellende die je nu aan ons laat zien hangt nog steeds die mantel der liefde. Want iets wat van binnenuit goed is kun je van de buitenkant niet kapot maken.

Het spreekwoordelijke vuur wat er voor én in jou brandt is niet te doven.