De blauwe plek..

“het gaat werkelijk waar helemaal te gek!” riep Anne uit. Ze stond op de rand van een steiger waar het kabbelende water rustig onder door stroomde. Twee jaar daarvoor was ze echt gelukkig.

De eenden in het water keken wel verschrikt op door het harde roepen maar kwaakte (vrolijk) terug. Iets waar ze eigenlijk wel weer om moest lachen. Ze moest denken aan die mop over die eend die op het vliegtuig stapte naar Parijs. Maar nu stond ze in hetzelfde kledingsetje als gisteravond. Behalve dat ze nu een een sok miste, zat ze niet lekker in dr vel. Over alles en iedereen had ze wel een mening en nooit op haar mondje gevallen. Maar wat zouden ze nu over haar zeggen? Ergens kon het haar geen reet schelen. Behalve als het over haar reet zou gaan, ze lachte weer. Ze moest denken aan die grap met die twee koeien in de wei die hun kont stonden te vergelijken.

Ondertussen liep ze naar huis. Dacht na over wat er de laatste twee jaar was gebeurd. Die zak had haar vanaf het begin een waanzinnige lach gegeven waar ieder ander meisje jaloers op was, ze zagen het aan de lach. De onverwachte trip met zijn waardeloze, instappen via de rechtsachterportier bijvoorbeeld, auto. Ze lachte hardop. Ze moest denken aan die bak met die twee kevers en een eend die naast elkaar stonden op een parkeerplaats in Valkenburg.

Ze hadden elkaar ontmoet op een feestje van gezamelijke vriendin. Maar aangezien hij meestal aan de bar stond te hijsen en zij dr waanzinnige moves op de dansvloer wilde laten zien hadden ze elkaar pas laat in de avond in de gaten. Hij kwam nog vrij fris over ondanks de ooievaarssnavel die recht omhoog stond op zn hoofd. Het was een themaavond. Wat haar weer liet glimlachen over die mop met over elf ooievaars die baby’s moesten bezorgen in Rotterdam. Ze was thuis (het was inderdaad maar een klein stukje lopen..)

Op die avond met dat dierenthema had hij gezegd dat hij de feniks het mooiste dier ter wereld vond, tot nu toe. Ze had gezegd dat hij, Cas, uit zn snavel stond te kleppen. Maar ze zat een kwartier later achterop de fiets van hem, met een zachte achterband, met diezelfde snavel in haar hand. Hij had had haar een kriebel in dr onderbuik gegeven en die olympisch goud winnende lach op haar gezicht. Lachend viel ze aangekleed op bed want ze dacht aan die grap over die 175 duiven die op de rand van de (nog niet ontstoken) olympische vlam zaten..

wordt vervolgd..