Mijn moment 2015,

Ik volg het al jaren. Bekenden of mensen met aanzien worden gevraagd om hun moment van het afgelopen jaar op te schrijven. Ze delen hun (soms) meest intieme herinnering met de wereld. Ik wil dat ook. Zonder bekendheid of aanzien te hebben.

Eind oktober, ik stuur een appje, naar de vriendengroep.

Weet je wat het mij is, als ik ergens voor ga dan ga ik er vol in. Meestal is dat na een split seconde nadenktijd. Maar deze sloop erin. De laatste jaren gebeurde af en toe hele mooie dingen in mijn leven. Daar genoot ik van en de dagen daarna ebte het weg. Prima. Het leven geeft me alles wat ik nodig heb, zit lekker in m’n vel. 

Terug naar afgelopen oud en nieuw. Bij vrienden ver van degene waar ik naast had willen staan. Althans dat merkte ik pas toen het klokslag twaalf werd. Ik ging kapot. Ik mistte iemand in mijn leven. Nou weet ik ook wel dat het een moment is. Het kan net zo goed op drie maart, vierentwintig augustus of elke willekeurige datum. Maar op een oudejaarsavond is alles iets meer onder spanning, bij mij dus. Niets laten merken. Glimlachen, wachten op de geliefden, en dan is het pas zoenen en wensen. Die ene minuut was volkomen waardeloos. Maar ik sla me erdoorheen.

Het zaadje is geplant. In de maanden die volgen wordt het steeds voller in het hoofd. Alles draait op een gegeven moment om haar. Ik krijg (zeker na een paar drankjes) emotionele buien wanneer ik besef dat ik, wat ik dan meemaak, had willen delen. Voorbeeld? Natuurlijk..we zijn toch bezig. Berlijn, september, nota bene bij Martin Garrix. Ik heb het naar m’n zin. Samen met vriendin B. middenin het publiek. Lachen, brullen, poging tot dansen, niets aan de hand. We hebben zelfs nog selfies genomen die het bewijs leveren. Het blad valt om en de tranen biggelen. Ik besef dat ik echt van haar hou. Ik heb haar nodig. En dat wist ik al alleen ik kon en heb dat nog niet gezegd. Mijn belang, haar belang, verstand enzo. 

Dat gaat vanzelfsprekend niet goed. Maar ik weet heus wel dat het niet gaat lukken, althans dat spookt er door mijn hoofd. Ik ben op een éen of andere manier niet geschikt en daar heb ik mee te leven. De tijd daarna probeer ik nog met een paar belachelijke pogingen het blad weer om te draaien bij haar. Ik ga kapot aan mijn eigen gedachten. En toch blijven geloven. Sukkel. En dan moet je een keuze maken. Alleen blijven klooien of de mensen om je heen erbij betrekken. 

Ik verkondig altijd dat eerlijkheid het langste duurt dus waarom niet. Ik verstuur het verhaaltje in de groep. “Niet lekker in m’n vel, als ik vreemd doe laat me maar, enzovoort..”. De meesten om me heen weten het al. Maar ik weet het ook. Ik ben rustiger geworden. Besef dringt door dat delen het beste en mooiste is wat er is. Zonder tegenprestatie. Gewoon omdat het van jezelf moet. Nee, omdat je het wil.

Enfin..dit is dus waarom je moet delen, waarom ik dit deel met jullie. En oké, ik stel me ongelooflijk kwetsbaar op en zal daardoor een opgetrokken wenkbrauw zien of onnodige opmerkingen en vragen krijgen. Ik heb het er voorover. En als ik hiermee alles verknal of juist een duwtje in de rug veroorzaak (er is altijd hoop) dan merken we het wel. Ik zou het volgend jaar net zo doen. 

X