We gingen met het vliegtuig, auto en trein. De hele dag locaties en foto’s delen, de weerapp gaf dorstig weer aan voor dat weekend. Iedereen had de kriebels, we waren er klaar voor. Donderdagavond en we zijn voor het eerst die dag allemaal bij elkaar. Locatie: Jansen Bar. Een mooi authentiek betegelde cocktailbar. En wij dronken dus bier..en een enkele mojito. En omdat we alles moeten verwachten maken we een pot, dat was ik omdat nou eenmaal..nou ja ik weet ook niet waarom. Ik bestel 10 halve liters en zie gelijk de lichte paniek in de ogen van de barman. Er zijn geen glazen genoeg en hij vraagt of er ook een paar pullen bij mogen, we zitten goed. Het moet voor hem Pasen en Pinksteren op een dag zijn geweest, de barman/eigenaar. De avond is vol met weerzien van vrienden, bijpraten over de goede en slechte momenten, klein dansje, drinken en hoe we het gaan doen dit weekend. En eigenlijk weet ik het al. Het maakt dus geen zak uit waar we zijn. Al is het is op de hoek van de saaiste straat ter wereld, het is geweldig. Wij.
De volgende ochtend wordt er nagepraat over de avond. De lokale dj, onze eigen dj’s, de glazen, het lege biervat, rookruimte, wat deden die riemen aan het plafond en vooral ..wat belachelijk laag was de bon. Het bedrag was zo laag dat het totaal niet in verhouding stond met het enthousiasme van de barman. Die vroeg of we morgen weer zouden komen, ja toch! Het zou helaas voor hem anders uitpakken, het werd de wijk Friedrichain.
De hele dag rondgelopen in het enorm boeiende Berlijn. Met een grote groep is dat meestal drama, iedereen weet wel iets of heeft iets gehoord, en toch liep het als een tierelier (heerlijk woord: tierelier). Veel gezien in een dag. De 10000-stappen-app zat al diep in het rood en de avond valt. En nog geen terras gezien, over zelfbeheersing gesproken. Tijd voor een klein drankje en dan komt Frank. Frank was ooit ook in Berlijn geweest een herinnerde zich nog een soort uitgaanscentrum, volgens hem moesten we daar zijn. Ik had van te voren me een beetje ingelezen in het Berlijnse nachtleven en was een aantal keren de naam Friedrichain tegengekomen als dé plek waar het gebeurde. Waar denk je dat hij ons naartoe leidde? Precies..
Een terrein waar hier gelijk een hele grote bulldozer doorheen gejaagd wordt. Oude bakstenen gebouwen, industrieel, gekleurde verlichting, gave graffiti, kroegen, discotheken, terrasjes, eetttentjes en sfeer. Wat er enigszins in de buurt komt is het oude NDSM-terrein in Amsterdam. Als je buiten langs deze ommuurde plek zou lopen en niet weet wat erachter zit zou je er zo voorbij lopen, niet doen. Na wat zoeken toch maar ergens naar binnen. We waren te vroeg, uurtje of acht terwijl daar het stapleven pas rond twaalven begint. Dat redden we niet werd er nog gezegd, en verdomd, we kennen onszelf nog steeds niet goed genoeg. We voelde ons thuis.
Maar we hadden toch nog iets? O ja, de rede waar we die 700 kilometer in principe voor gereisd hadden. Lollapalooza. Het tweedaagse festival op een oud vliegveld midden in Berlijn. Ik vond dit voor mezelf nu al een soort extraatje. Die eerste anderhalve dag en nacht hadden al veel indruk op mij gemaakt en nu dit er nog bij. Kom maar op! Lolla (voor intimi) is een gerenommeerde naam, enorme festivals met grote namen in de US en zuid-Amerika. En de lat ligt dus hoog, zeker bij ons, want bijvoorbeeld Lowlands, ITGWO en Down The Rabbithole hebben ons geleerd hoe het moet. Ook handig om te vergelijken.
Eerst maar even de minpunten, heb je even?
Een totale onderschatting van het aantal. De toevoerwegen, eetgelegenheden en vooral de WC’s. Allemaal zwaar onder de maat. De mannen hebben het dan makkelijk, die kleine man eruit en gaan tegen een muur staan. Er staan nu nog vrouwen in de rij voor het toilet, schijnt. Het werd allemaal wel opgelost hoor maar je vraagt je af hoe het kan. Er zijn zat rekenmodellen bekend bij dat soort organisaties dat het niet zou moeten kunnen dat je een uur op je bratwurst staat te wachten. Het gebeurde dus wel. En als alle bezoekers om elf uur s-avonds tegelijk naar huis gaan is het een complete bende buiten het terrein. Alles moet per OV via een station, Verweggistan is de plek voor de taxi’s, dus lopen. Oplossing: camping. Het festivalterrein is nog geen kwart van het vliegveld zelf. Al is het maar de helft die daar dan blijft slapen. Ik las dat ze de lokale horeca niet in de weg wilde zitten. Nog een dingetje te bespreken en dat is het betaalsysteem. Bij binnenkomst kreeg je je persoonlijke polsbandje. Met een RFID-chip erin. Geld erop storten en alles was er mee te betalen. Zij noemde het cashless, ik noem het waardeloos. Je hebt geen idee wat erop staat en hoeveel je nog kan kopen. Heb je tien muntjes dan zijn dat tien biertjes. En bijna elke keer als er besteld was moest een ander bijspringen met zijn chip om de rekening te betalen. Drama. Gelukkig zijn wij niet zo heel moeilijk want..
Hier komen de pluspunten.
Een fantastisch terrein. Op het oude vliegveld staat een schitterend krom gebouwd..eh gebouw. Groots. Het is toch overzichtelijk met vier grote podia en als er tegelijk wordt gespeeld loopt het geluid niet hinderlijk door elkaar. Wat de Duitsers wel prima voor elkaar hadden, niet zo gek ook, waren de biertenten (Er werd ook frisdrank geschonken want ik heb daar een colaatje op dat weekend). Grote plastic bekers waarbij je een muntje kreeg als onderpand. Geen bekers dus op de betonnen vloer en geen hobo’s die met een zaklamp op d’r kop daarnaar opzoek zijn. Prima systeem.
En dan de muziek. Niet geheel onbelangrijk zou je zeggen. De line-up kon op het eerste gezicht nog wel wat hele grote namen gebruiken. In Lolla Chicago, een paar weken eerder, stonden Paul McCartney en Metallica bijvoorbeeld. Een deel kwam wel overeen aangevuld met veel Duitse bands. Dat is niet zo heel gek als je bedenkt dat er op een Nederlands festival een hoop..nah ja je begrijpt het wel.
Wat mij warm maakte? Chvrhes, Seeed, Muse, Stereophonics en vooral Fatboy Slim. Samen met vriendin Barbara zo dicht bij het podium dat we plaatjes konden aanvragen, niet gedaan overigens, was niet nodig. Fatboy Slim was mijn absolute hoogtepunt.
Het festival had voor ons als groep een uitstekend sfeertje. De onvergetelijke acties, humor, elkaar vertrouwen en samen genieten. Eén anekdote moet even verteld worden. Martin Garrix sloot af op de zondag. Iemand had een pasje met koord van een marathon in haar tas (blijf er even bij..en lees het terug), voor geheel iets anders dus dan we nu waren. Ze maakte wijs dat het backstagepas was aan een van ons. Om het verhaal kort te houden. Uiteindelijk stonden er twee van ons op het podium en backstage met Mart (voor intimi) champagne te klokken. Het gebeurde gewoon.
Enfin, het voelde bij mij niet, zoals Lowlands, dat je iedereen als je vriend kon beschouwen. Miste ik wel een beetje. Je loopt tegen iemand aan en je bent een uur verder. Lolla had last van stagelopers in de organisatie met teveel zeggenschap. Het zal volgend jaar allicht beter zijn alleen zijn wij er dan niet meer bij. Het plan is om het nu iets zuidelijker op te gaan zoeken.
Berlijn was echt waanzinnig en daar had het festival nog een schepje bovenop kunnen doen. Lolla was de rede waarom we naar Berlijn kwamen en daar zal ik haar altijd dankbaar voor zijn. En het kan niet genoeg gezegd worden, met deze groep vrienden kan ik ook een topavond hebben bij de lantaarnpaal op een hoek van de straat. Je bepaalt altijd nog zelf hoe gezellig het wordt. Waar je ook bent.
Mannen en hun kleine gemak..
Met Martin (de rechter) backstage..
Samen met Barbara bij Fatboy Slim..
Als je echt heel nodig naar de WC moet..
Dat witte ding is die rfid-chip..
Dit moet dus een backstagepas voorstellen..en nog lukken ook..