Lowlands hadden we nu wel gezien, alles liep een beetje op de automatische piloot. We moesten wat anders verzinnen waar we ons met het hele hebben en houden in konden storten, het werd de Berlijnse versie van Lollapalooza.
Een kleine twintig man is snel te porren om me te gaan naar het tweedaagse festival, we doen er een paar dagen extra bij om de stad te verkennen. Je komt niet elke dag in deze historisch beladen stad dus de eerste dagen in de toeristische modus, je moet bijna. Nee je moet.
De geschiedenis is vrij duidelijk toch? Na de tweede wereldoorlog werd de halve stad hun vrijheid afgenomen en de andere helft kreeg misschien wel teveel. Er zijn nog op ontelbare plaatsen de sporen te zien van alle ellende die de stad heeft gemaakt zoals hij nu is. Het Holocaust gedenkteken, Branderburger Tor, de Reichstag, noem maar op. De muur staat er op een stukje na niet meer fysiek maar is nog altijd aanwezig. Checkpoint Charlie waar je tot ’89 doorheen moest om de ene naar de andere kant te komen is nu een theater met nepsoldaten. Maar het verhaal erachter is o zo serieus. De Berlijnse inwoners kunnen vrij reizen, naar familie, vrienden en waar die ook mogen zijn. De vrijheid stroomt in de Berlijnse aderen, die is verkregen door een harde strijd en dat weten ze dondersgoed. Alleen hoe ga je daar mee om. Zij koesteren het en maken er gebruik van. En dat is een groot verschil met “ons”, wij zoeken hoever we kunnen gaan met de ruimte die we krijgen en willen altijd meer. En dat gaat altijd mis. Voorbeeldje? Het openbaar vervoer. Metro, bus en trein..we hebben vier dagen rondgereden door en onder de stad en niet eenmaal controle gehad. Geen hoge poorten, geen mannen of vrouwen gehuld in blauwe pakken met schoudervulling, niets. Ze gaan er gewoon vanuit dat je je kaartje betaald hebt, kwestie van vertrouwen. En het gaat gewoon goed. Moet je hier eens proberen.
Het verschil tussen Oost en West is nog steeds zichtbaar. Oost is netjes, bijna geen grafitti, de dure merken zoals Rolex en Armani hebben hun kampen er opgeslagen. Heb je je Club Sandwich daar op grond laten vallen, pak hem op en eet gewoon verder. Dat is in West wel even anders. Het is een bende, de zeik langs de muren, stickers, heel veel stickers, de straatpaaltjes hebben wollen mutsjes en lege bierflessen. Dat is trouwens normaal, er mag op straat gewoon bier gedronken worden. Dat noemen ze Fusspilz. Is ie leeg zet je hem op straat en een zwerver is altijd in de buurt om hem op te pakken. Er zit statiegeld op en daar leven hun weer van. Moet je hier eens proberen. De enige die daar baat bij hebben zijn de bandenboeren. En laat je je Döner hier op straat vallen, lekker laten liggen en haal een nieuwe. Om de drie winkels is er wel een eettentje of een foodtruck. Waar je hier een foodfestival voor moet organiseren staat hier op elke hoek.
Je merkt dat ik iets enthousiaster schrijf over West. En ergens is dat niet zo gek. Ik heb meer met vrij leven. Ben gek op mooie streetart, straatmuzikanten, aparte individuen, oude panden, verrassing op elke hoek en iedereen die zich in die wereld ook thuisvoelt. Er is maar een moment dat we niet echt fijn vonden. We wisten niet precies waar we heen moesten en de zwevers zijn geen vriendelijke lui om te zien. Overigens niet een moment gehad dat ik me onveilig voelde. Terwijl de politie bijna niet zichtbaar aanwezig is. Heel anders dan bijvoorbeeld op het Leidseplein in Amsterdam. Draai een rondje en je bent al snel de tel kwijt in het aantal blauw wat je ziet. Dat bedoel ik dus met het koesteren van de vrijheid, ze weten wat het kost om het niet te hebben. Dus maken ze er geen ongelooflijke rotzooi van als hier.
De stad weet dat ze een voorbeeld is voor de rest van de wereld. En ze doen het vanzelf, niemand die ze dwingt, en dat is het allermooiste..liefde voor hetgeen wat je hebt.
Laten we dit maar deel 1 noemen. Het festival en uitgaan doen we later..
