Het is stress in de relatiesfeer..niet bij mij..bij velen om me heen. Lijkt wel een griepepidemie die hardnekkig al een poosje onder de leden zit. Het is niet alleen maar kommer en kwel, alhoewel, de liefde schiet ook z’n pijlen in de harten. En als ik daar nu met een diegene over praat dan ben ik weer een paar jaar terug, dus kan me behoorlijk inleven. En het schijnt dat ik goed kan luisteren dus ik hoor nog eens wat.
Laten we beginnen met het mooiste schepsel in deze wereld, de vrouw. Ze is mysterieus. Nooit duidelijk, je moet initiatief tonen, maar ook niet te commanderend over komen. Mocht je wat willen dan moet je er zelf, als man, eigenlijk ook omheen draaien, want die taal begrijpen ze. Tegenwoordig vraag je of ze zin heeft in een theetje, en niet of ze klaar is voor een bedsessie waar ze nog dagenlang een blos van op de wangen heeft. En als er een relatie op het programma staat moeten alle registers open. Neem ze mee naar de winterefteling, zorg dat je de dag ervoor al een goede fles wijn in de duinen hebt begraven en weet dat ze chocolade lekker vindt maar dan wel de melk. Een foutje is desastreus. En dat vergeten ze nooit meer. En als ze verliefd zijn zeker niet, alles wordt op de weegschaal gelegd. Weet wat je stuurt met whatsapp middenin de nacht..je kunt er alles mee verloren hebben.
En dan degene die naast het mooiste schepsel in deze wereld mag lopen, de man. De man weet wel wat hij wil, maar weet niet hoe hij er moet komen, besluitloos. Durven niet duidelijk te zijn, want je weet niet zeker of zij er ook zo over denkt. Dus we draaien er omheen, proberen met humor het ijs te breken. En eigenlijk wil je lieve woordjes zeggen, maar in gedachte klinkt alles stom. En is lief zijn wel een zo’n goede eigenschap? Ben ik wel grappig genoeg? Er is nou nooit eens een vrouw die vraagt of je een kopje koffie komt drinken, en dat terwijl je toch duidelijk hebt gezegd dat je morgenmiddag niets te doen hebt. En dan de verliefde man, dan wordt het echt een drama. Stuurloos is hij in zijn gedachte en gedrag. Stuurt pas na een avondje doorzakken de waarheid in een berichtje, maar had dat eigenlijk de dag daarna moeten doen, toch?
Dat zijn dus de liefdesperikelen. Relatieproblemen doe ik wel een andere keer. En als ik het terug lees is het eerste wat me opvalt dat we eigenlijk hetzelfde zijn. Of we nu 16,25, 37 of 41 zijn. Ben je jong weet je niets, en maak je fouten. Ben je oud, dan weet je veel, dus weet je niet meer wat je moet doen. De man en de vrouw, in beslissingen maken, en vooral uitstellen zijn we goed. We willen niet neerstorten in het ravijn der ellende. Als we het met “soortgenoten” onder elkaar erover hebben, zijn ze gelijk aan die van de “het andere soort”. De man zou eens eens een avondje met een groepje vrouwen een avondje weg moeten gaan, naar de film ofzo. En hou dan je mond en luister, exact hetzelfde gesprek als gisteravond met de jongens aan de bar. Conclusie is dus dat je gewoon jezelf moet zijn tegenover diegene die je leuk vindt. Vrouwen weten net zoveel van mannen als mannen van vrouwen denken te weten. En als je iets echt zeker weet moet je het gewoon zeggen, scheelt een hoop gedraai en gedoe, kommer en kwel. Ik doe het ook weleens..
En zo ist!
Zware kost….