Na voor de derde maal de deur van het restaurant geopend te hebben, alles voor het juiste shot, loop ik naar binnen. De jas wordt aangenomen en loop naar de bar, het eerste moment dat ik haar zie zitten, of niet..
Een aantal maanden geleden kwam vriendin C. (werkzaam bij een tv-productiemaatschappij) met een appje. “Ik heb wat voor..echt iets voor jou..doe lekker mee!”. Ik doe niet echt veel aan daten en zeker niet op tv. Dus ik had mijn twijfels. Alweer vier jaar vrijgezel en was ik wel aan toe, wil ik weer vastigheid? Ik weet het pas als ik diegene tegenkom waarvoor ik m’n leven wil veranderen in status. Wat ook meespeelt is de vraag of ik het wel aankan. Rustig en beheerst? Ben ik dat wel? Hoe reageer ik op iets waar ik geen ervaring mee heb. Als er geen controle of script is waar ik me aan vast kan houden.
Ik doe mee C.! Schrijf me maar op de lijst. Ik wil deze test van zelfvertrouwen wel doorstaan, want ik kan dit. Toch? Ik was echt benieuwd naar mezelf en degene waar ik tegenover zou komen te zitten. Als ik al op een date zou gaan weet ik van te voren op wie ik afstap. Kom je iemand tegen in de kroeg of museum (ja..dat kan ook) dan weet je al of er een klik is, je weet dat het een kans van slagen heeft. Je gaat een kop koffie drinken en zorgt dat een maatje na een half uur belt met een escapesmoes als dat nodig zou zijn. De opzet van dit programma was totaal anders.
Je wordt gekoppeld aan een match. Gaat aan tafel zitten. En hebben een 3-gangen diner. Geen uitvluchten. Je moet het zelf doen. En dan met een shitload aan camera’s om je heen die alles filmen. Ik had ja gezegd toch..
Wees gewoon jezelf denk je dan. Vrienden om je heen prijzen je moed. En bij het interview een aantal weken voor de “echte” opnames ben ik dat ook. Natuurlijk zeggen ze dat je het goed doet en mijn gevoel zei dat ook bij mezelf. Ze vinden toch geen match dus dan kan ik later altijd zeggen dat ik het geprobeerd heb. De telefoon gaat: ” hoi! Met R. heb je er nog steeds zin in? We hebben een match voor je gevonden!”. Oké..Pasen en Pinksteren zijn op éen dag gevallen, hier kunnen we niet omheen, we gaan er voor.
Ik ga er nog steeds vanuit dat ik de rust zelf blijf. De dag van de opnames in Amsterdam is alles geregeld. De dag ervoor ben ik bezig met een aankoop van een nieuwe camera en ik loop tegen een nieuw truitje op. Dat wordt het dus. Gesoigneerd, in hoeverre dat lukt bij mij, loop ik de lounge van het hotel in, zelfverzekerd.
De mannen zitten beneden en logischerwijs de vrouwen dus boven. En ik zie om me heen een mooie verzameling gasten die allemaal opzoek zijn, net als ik. Ik ben de oudste van het stel. En ik verbaas me dan ook hoe het jonge spul omgaat met deze spanningen. Eentje heeft een goocheltruc bedacht die hij gaat uitvoeren. De ander heeft last van (echt enorme) zweetvlekken onder de oksels. Uiteindelijk koopt hij in de tussenliggende tijd een shirt voor onder de blouse en bij de drogist een soort pads (lees maandverbandjes) die op de oksels worden geplakt. Iemand zit over het jasje in die hij aanheeft, ik wil hem eigenlijk niet aan maar bij de voorbespreking had ik het ook aan. Dus voor de continuïteit. En hoe meer en vaker er over gesproken wordt hoe hoger de spanning.
Ik besluit na de voorbespreking met camera de stad in gaan. Even wat anders, ik ga naar een fototentoonstelling van Vivian Maier in Foam. Fantastisch. Ik moest ruim een half uur in de rij staan maar het was het waard. Maar dat is weer een ander verhaal. Terug naar het hotel.
De opnames zijn in volle gang. De productiemedewerkers zijn net babysitters. De een wil z’n tanden poetsen, de wc, roken, bier, bitterballen, we krijgen snoepjes van de dames dus sturen wij chocolaatjes. En alles wordt gedaan om de vrouwen en mannen uit elkaar te houden. En als er dan een vrouw wordt gespot zijn de rapen gaar. Hilarisch. Ik geniet ervan en m’n hartslag loopt nog steeds op standje relaxed. Wat de mannen onbegrijpelijk vinden. Ik ook.
Als ik de zender omkrijg wordt het ietsje sneller, het gaat nu echt gebeuren. De aanloop naar de restaurantdeur wordt twee maal gefilmd. Ik doe echt twee maal precies hetzelfde. Het zal de eerste worden. Dan is mijn que. Ik mag nog eenmaal naar de deur lopen en dan echt naar binnen. Echt!
(Ik ben aan het twijfelen of ik de rest ook moet delen. Niet vanwege het feit dat het niet wil. Maar meer om het leuke niet ervan af te halen. Ik zal er nog even over nadenken..dus misschien later meer..)
Ik zie haar zitten aan de bar en ik krijg het niet warm..
Een gedachte over “..en het grote “op-televisie-blind-daten” avontuur..”