Het is vier uur ‘s-nachts..ik ga vrijwillig de kooi uit om wacht te lopen. Samen met Tony, Matthias en Jos. Als ik om vijf uur terugkom uit de machinekamer (had ik nog niet gezien) verteld Jos dat ik twee bruinvissen heb gemist. Al snel verteld hij dat ze aan het spelen waren met een balletje en draaide rondjes om hun as boven het water. Als een soort van show die ik dus helaas gemist had. Ik reageer dat ik de bougiesvonkjes had bijgevuld, de pakking heb vernieuwd van de 450 pk sterke motor en de as ingevette met m’n blote handen, en dat alles zonder de motor uit te zetten. Jos verteld me dat die bruinvissen door het draaien boven het water dus duidelijk wilde maken dat ze inderdaad een piepje hoorde bij de as, als een soort communicatie met de mensheid. Kon me lach niet meer inhouden..het verhaal werd natuurlijk alleen maar gekker op den duur..dit gebeurd dus midden op de immens grote Noordzee..midden in de nacht..
Het is donderdagavond en iedereen is aan boord van de Wylde Swan, we vertrekken richting Londen. Ik was in 2012 tijdens de olympische spelen ook daar en had echt een wereldtijd. Samen met vriend Frank op het laatste moment bedacht, met de Thalys zouden we daar wel even zien wat er ging gebeuren. De oranjecamping was onze thuishaven en met Tony (die zat op de, in de Theems gelegen, Wylde Swan) zouden we nog afspreken of we elkaar zouden ontmoeten. Alles zat mee die paar dagen, ondanks dat we geen sportevenement hebben gezien. We zagen Andy Murray tennissen in een met Engelsen volgepakt Hyde Park, de zwemsters kregen voor ons neus de huldiging in het Holland Heineken House. En als kers op de taart sliepen we onze laatste nacht op de Theems. Nooit gedacht dat ik er ooit zou terugkomen, Woolwich Royal Arsenal was onze echte thuishaven.
Ik ga proberen om alles een beetje samen te vatten om er geen boekwerk van te maken..
Ik zat er wel een beetje mee in m’n maag, letterlijk, die zeeziekte. Maar met een voorraad pillen in de tas zou mij niets gebeuren, en dat klopte ook. Heb ook het idee dat het van die pillen slikken alleen al psychologisch helpt. En de zee deed aardig haar best om zo rustig mogelijk te zijn, netjes. Een kleine 30 man aan boord, van jong tot oud, met en zonder zeilervaring. Een bont gezelschap van allerlei allooi (mooi woord): piloot, makelaar, tuinder, persvoorlichter, aluminiumboer, reclameproductievrouw, verwarmingsman, reclameman, noem maar op. Zelfs iemand waar ik heel graag wat dichter bij zou willen zijn, om samen de weg mee kwijt te raken. Enfin. We voeren de nacht in. En dan zou je denken dat er niets meer gebeurd op dat lege stukje water, mis.
Zeilen is niet een lijntje trekken van A naar B. Er is sowieso wind nodig uit de goede richting (duh) of je zorgt dat je in een betere positie komt van waaruit je wel kunt zeilen. Het is ver vooruit zien. Qua wind maar ook naar wat je tegenkomt op zee. Het is druk met vrachtschepen, er zijn vaarroutes waar je in moet blijven, rotondes (ja echt) en ik noem maar even windmolens. Voor de Engelse kust hebben ze waarschijnlijk dikke korting gekregen op het bouwen van windmolens zodat het compleet volgebouwd is met die apparaten. En je moet er omheen, niet doorheen. Zeilen is niet voor diegenen die graag op de klok leven. De tijd stond eigenlijk stil voor mij, ik had op een bepaald moment geen besef meer welke dag het was en hoe laat. Lekker.
Het vreemde was, in Londen aangekomen, dat dat niet meer het belangrijkste was. Op het eerste idee leek het me geweldig om weer naar die stad te gaan. Maar in de volle subway en op het overvolle Piccadilly Circus kreeg ik de neiging om voor geboortebeperking te zijn (ik ben overigens pro-kids..box). Wat een contrast met de stilte en ruimte die je ervaart als je middenop zee bent. Wanneer eenmaal de motor uitgaat en je laat voortstuwen door wind ben je een met de natuur, en dat weet ze. Er gebeurde iets. Wat? Dat ga ik vertellen. Dat geintje over die bruinvissen werd dus werkelijkheid, alleen nog beter, met dolfijnen. En geloof me, op het moment dat je die beesten voor de boeg uit ziet zwemmen, het waren er drie, denk je niet aan het Dolfinarium, ballen, hoepels en die leuke dolfijntrainsters. Het is zo al mooi genoeg. De gratie van schoonheid is oneindig. En dan gaat het niet alleen meer over die drie flippers . Het is dat je zoiets mag meemaken. Ik had hetzelfde gevoel toen ik ooit op 2500 meter bovenop een berg stond. Je bent maar heel klein in het grote geheel, en geniet er nu dus van. En zover de filosofie in dit stukje.
Ik sla ontzettend veel over. Dat doe ik bewust om het niet al te vermoeiend te maken. Vraag er maar naar als we elkaar weer eens in het echt zien. Ik zal met een hele grote glimlach je dan vertellen over bijvoorbeeld: zeezieke mensen, whiskey in de nacht, pincodes, fish and chips, koffie 24/7,verzekeringspremies, fijne gesprekken, de automatische piloot, vrachtschepen, de Theems, lage bruggen, meisjes met rood haar, dekschrobben, knopen leggen, vrienden maken, enz. Wat ik er uiteindelijk van vond is denk ik wel duidelijk genoeg. Er is werkelijk waar echt helemaal niets op aan te merken. Het was een bevoorrechte belevenis waarvan ik hoop nog vaak in terecht te komen, een avontuur.
Dit smaakt naar zee.
