Iedereen is gek van zichzelf. Als dat niet zo is dan liegen ze of er is iets serieus aan de hand in de psychologische sfeer. Daar gaan we het nu niet over hebben. Ik ga er even gemakshalve van uit dat je lekker in je vel zit. Maar het is natuurlijk nog leuker als je van een ander bevestiging krijgt.
Nou beschouw ik mezelf niet als een Armani-model, Brad Pitt of Tatum Channing. Sterker nog ik zal het in de “specials” niet eens maken. Toch zijn er in de loop van (de vele) jaren mensen geweest die beweerde dat ik een knappe gozer ben. Mijn moeder, vaste klanten van het blindeninstituut en figuren die wat van me nodig hadden. Gister vertelde een vriendin dat Mick Fanning het voor “haar deed”. Australische surfdude met een een driehoek als bovenlichaam maar, als ik het zelf mag zeggen, een kop die het goed doet op een waarschuwingsposter die verteld dat je je hoofd niet moet gebruiken als rem over het asfalt. Hij zou een prima portier zijn. Dus ik dacht, ik kan ook best met dat smoelwerk van mij er doorheen. Selfies maken.
Wachten op de ondergaande zon en schieten maar. De goede camera erbij. Ik heb dus nu enkele tientallen selfies van 20mb per stuk. Ik vond 3 goede foto’s, het apparaat was onverbiddelijk. Blijkbaar heb ik geen hoofd om op te schieten. Waarom lukt het dan wel op bijvoorbeeld de iphone. De mobiel heeft een vele kleinere sensor die pakt dus veel minder informatie op. De kleine scheurtjes, vlekken, oorhaar, lenzen en rimpel(tje)s worden niet gezien. Filtertje erover met instagram en klaar.
Ik maak dus liever foto’s van een ander en met name portretten. Selfies van een ander maken, themsies. Een ander is altijd mooier ook als ze het zelf niet zien. Betekend niet dat ik van mezelf walg, zeker niet, maar ik ben er gewoon niet voor gemaakt. En wil je een foto van mij maken, succes.
