Als het het op sporten aankomt ben ik de laatste jaren wat luiig. In die zin dat ik een hoop probeer voor even en dan laat varen. Voorbeelden genoeg. Ooit een hele sessie spinning meegedaan, wielrennen ook een seizoen “ietwat” serieus en tennisschoenen heb ik nog ergens liggen. Er zijn maar een paar sporten die door de jaren heen zijn blijven hangen of die ik voor langere tijd heb volgehouden. En wintersport is er een van.
Het einde van dit seizoen komt in zicht en gisteren kwam denk ik de laatste mogelijkheid. Vijf dagen knallen met de gasten in Tignes of St.Anton. Ik wordt daar warm van. Nou is het zo dat ik geen oude sokken vol met poen heb liggen. Ik heb nieuwe sokken gekocht en wat ander spul omdat het aan vervanging toe was dus ik moest wel nee zeggen, helaas. De jaloezie ruik je uit alle poriën van miijn lijf. Weet ik nu al dat ik vreselijke spijt heb en ik niet volgens mijn hart een beslissing heb genomen. Ik voel jullie medelijden en dat waardeer ik. Maar treur niet om mij. Ik doe volgend seizoen gewoon weer mee om een reisje te boeken naar de witte oorden van intens genot.
De eerste wintersport was in mijn 14e jaar naar Werfenweg, Oostenrijk. In het begin met een klein groepje familie en dat groeide uit tot bijna een touringcar vol met de kennissen erbij. We kende maar een apresski-tent, een gebied en je moest echt je best doen om kwijt te zijn. Dat is een keer gelukt door een sneeuwstorm en was zelfs nog onder leiding van een skileraar ook. Enfin, we wisten nog niets maar konden wel vreselijk goed skieen. Want een snowboard had ook nog niemand van gehoord. Werfenweng is inmiddels wel wat groter geworden, er staat zelfs een hotel, maar heeft nog steeds iets kleinschalig over zich. Inmiddels hebben we ook een paar jaar “geboard”, en weer gekozen voor de skies. Vele oorden gezien en gedaan. De après-ski-tenten laten zien en beleven wat après-ski , volgens ons, eigenlijk inhoudt (!). Gepokt en gemazeld in de wintersportelarij.
Ik weet wat ik kan verwachten, weet waar het gebeurd en met wie. Naar welke ski’s ik moet vragen. Wie er zo nodig de waxlaag voor de volgende dag gaat prepareren. De sneeuwcondities doornemen. Het liftenschema inprenten. Hoe laat de eerste sigaren opgestoken worden in de Mooserwirt. Het lekkerste broodje warm vlees in dat ene zaakje. Die geweldige afdaling van 45 minuten lang. Die lift die zo lang is dat ik precies een peuk kan roken. Wanneer het slecht weer is waar we dan de middag ook prima zullen gaan doorkomen. Wie er als eerste kapot gaat, en wie er als laatste blijft staan.
Maar O wat zal ik het dit jaar weer vreselijk gaan missen. Het suizen van de wind. De bocht die je op het laatste moment toch maar wel neemt. Het idee dat je best wel hard gaat, toch. Je maat onder een volle laag sneeuw bedekken. Iemand anders het plezier gunnen door zelf snoeihard op je bek te gaan. Een zen-momentje wanneer je op 3000 meter om je heen kijkt. Je zoveelste tevelen vliegend hert. S-avonds laat denken dat je makkelijk nog naar huis kan skieen. Een laatste in het appartement en de volgende dag precies hetzelfde doen. Alleen nog leuker dan de vorige dag.
De jongens gaan nog even, en ik heb er geen enkele moeite mee, nee hoor.